Barefoot, natuurlijk bekapper, hoofcare practioner….als het maar een naam heeft. Ik bekap paarden- en ponyhoeven, volgens een bepaalde systematiek die gebaseerd is op Jaime Jackson, waarbij invloeden van allerhande stromingen en nieuwe ontwikkelingen, kennis en inzicht toegepast worden mits deze een positief effect teweeg brengen op de hoef. Ik ben CHCP (Certificate Hoof Care Practioner) & Fieldinstructor namens Liberated Horsemanship (LH). LH is destijds ontstaan als afsplitsing vanuit ISNHCP / AANHCP. Met een bestuur, examencommissie en gebruikmaking van de kennis en vaardigheden van diverse professionals op verschillende vlakken, wordt geborgd dat overdracht van kennis en vaardigheden niet gebaseerd is op de visie van een enkele persoon, en dat nieuwe ontwikkelingen met een open mind besproken, onderzocht en getoetst worden. Enfin. Mijn geschiedenis:
Voorheen gebruikte ik ook hoefijzers, zodat ik dressuurwedstrijden op gras kon rijden met ingedraaide stiften. Ik heb dat wel altijd als een belasting ervaren voor het beenwerk en de kwaliteit van de hoeven maar vooruit, zo hoort het en je doet wat je geleerd is. Mijn paard trapte echter vaak zijn ijzers af. Ik ging er vanuit dat het niet door onkunde van de hoefsmid kwam, maar door de smalle bouw van mijn paard en zijn elastieke beentjes. Er werd geprobeerd met een maatje kleiner ijzer te werken; het paard stond dan iets krapper op het ijzer, maar dat beetje grotere hoef kon weg gevijld worden. Dan maar eens een maatje groter proberen, en werden de takken van het ijzer iets naar binnen gebogen, naar de straal, zodat hij ze niet via die weg er af kon trappen. En zo tobden we voort. Tot er een hoefijzer in de wei lag met een stuk hoef er aan vast, en nieuw onderslaan was niet meer mogelijk; er was geen enkele houvast meer. Vervolgens van hoefsmid gewisseld, die nog wel ideeën had om het paard met geduld toch op ijzers te krijgen, maar dat was ook geen succes. Maar, zo werd me ook verteld, paarden met een dergelijke bloedlijn (Duits, bijna 50% volbloed) hebben gewoon slechte kwaliteit hoeven, die ook nog eens eigenlijk te klein zijn om het gewicht van het hele paard te dragen.
Maar wanneer ijzers geen houvast meer hebben, dan moet je zonder ijzers. En na een jaar zonder ijzers, terwijl de nagelgaten al lang waren uitgegroeid, bleven de hoeven aan de zijkanten maar brokkelen. Ondanks kilo’s biotine en talloze smeersels. Hopeloos. En vroeger, als kind, reden we met onbeslagen hoeven buiten, door de blubber, over de weg. Waarom kon dit paard het dan niet?
Ik heb destijds een natuurlijk bekapper benaderd welke was opgeleid volgens de principes van Jaime Jackson (ISNHCP), maar had wel moeite met dat ‘natuurlijke bekappen’. Ik heb een afspraak gemaakt met deze bekapper, paard in de trailer geduwd, uitgeladen en aangegeven dat ik van gedachten wil wisselen en ook betaal alsof er werk is verricht, maar er mocht niet bekapt worden. Alleen kijken en samen overleggen (dat ‘natuurlijke bekappen’ vond ik namelijk wel een dingetje). Ondertussen had ik me al aardig ingelezen en talloze boeken verzameld, en uiteraard zo’n tweedaagse cursus gedaan om zelf te bekappen (maar dat maakt je echt niet kundig en ik durfde het niet aan om het zelf te gaan doen), maar dat alles was me nog een stap te ver om een ‘natuurlijk bekapper’ klakkeloos zijn gang te laten gaan.
Enfin, een uur later stond mijn paard weer bekapt op de trailer, gniffel. En wonderlijk, hij liep ook helemaal niet gevoelig na het bekappen! Dat hadden we wel eens anders meegemaakt, zelfs tot 7 dagen na het bekappen dat hij niet goed liep op het harde.
En we hebben doorgezet. Iedere vier weken werd er natuurlijk bekapt. En de angst voor belabberde ‘natuurlijk bekapte’ hoeven die heel breed of typisch er uit zagen? Welnee, gewone goede hoeven, niets bijzonders. Gewoon, zoals het hoort.
Vervolgens kwam ons hengstveulen uit de opfok terug waarmee we helaas met regelmaat naar de kliniek moesten. Dit veulen belaste zijn voorbenen niet gelijk, waardoor vanuit de kliniek een advies kwam voor een bepaalde correctie van de hoefstand, om zo bepaalde spiergroepen te ontlasten. Ook daar werd vanuit het natuurlijk bekappen op geanticipeerd.
En altijd werd dezelfde systematiek toegepast, dus geen gegoochel met de ene keer hier iets meer en daar iets minder. Op iedere vraag kwam altijd een heldere uitleg met de nodige verdieping over hoe de hoef werkt, invloed van voeding en beweging. En ik had nogal wat vragen, kritische vragen ook. Dan vond ik dat er op het oog een verschil was dus de twee hoeven, en dan was het inderdaad een minuscuul verschil van twee graden. Maar ook dat kon verklaard worden. En van lieverlee werd ik meer en meer onderwezen, tot de hamvraag kwam: Is dit niet iets voor jou om ook te gaan doen, bekappen? En van daaruit volgde een snuffelstage tot een leerplek. En van daaruit de opleiding bij Liberated Horsemanship (USA /UK) en uiteindelijk certificering tot Hoof Care Practioner. Enige tijd later werd ik door het bestuur gevraagd of ik – middels aanvullende examens en praktijkdagen – Fieldinstructor wilde worden voor deze organisatie. Een hele eer, waarop ik met enthousiasme ja heb gezegd en met als resultaat dat ik nu voor Nederland en Duitsland als Fieldinstructor vermeld sta.
De pijlers van Jaime Jackson kan ik onderschrijven, hoewel het soms lastig is om in Nederland dat ideale plaatje te bereiken voor wat betreft alle pijlers (voeding, bewegen, bekappen, rijden), simpel vanwege de geografische ligging van Nederland; het natte weer en de dure grondprijzen bijvoorbeeld. Maar met creatieve oplossingen en inzet kan je wel een heel eind komen. Ik weet nu ook wat ik bij mijn oude Haflinger (Rebel, KVTH stamboeknaam Ando van de Terp, vader Aktief) ontzettend verkeerd heb gedaan qua voeding en beweging, waardoor hij op 23-jarige leeftijd is ingeslapen aan de gevolgen van Cushing (PPID) in combinatie met hoefbevangenheid. Hij is 20 jaar in mijn eigendom geweest.
Het heeft mij vele hoofdbrekens gekost om te komen op de weg die we zijn ingeslagen. Gewend aan paarden ’s nachts op stal, dekentjes wisselen, vier keer per dag voeren, stalverveling voorkomen, trots zijn dat ze in ieder geval meer sociale contacten hebben dan menig ander paard, zielig vinden wanneer ze in de regen buiten staan, hoefijzertje er onder, supplementje erbij….want zo ‘hoort het’, zo ben je van ‘opgevoed’ in het houden van paarden. Die andere systematiek is afwijkend, beetje soft, zeker niet professioneel, en past niet bij dressuur. En dan ga je schakelen naar 24/7 buiten, twee keer per dag voerronde met onbeperkt ruwvoer, realiseren dat ze in de regen niet onder de riante schuilstal willen staan en echt hun eigen leven hebben, met cadeautjes zoals paarden die vriendelijker in de omgang zijn, geen mok, geen brokkelhoeven, geen opstart wanneer ze 20 uur op stal hebben gestaan, geen assortiment supplementen of wat dan ook. Wel lege boxen en een gevulde schuilstal. Gewoon, zoals het hoort. En dressuur en wedstrijden? Dat doen we nog steeds.
Voorheen was ik P&O Adviseur, gespecialiseerd in ontslagrecht.
Tegenwoordig ben ik LH Certified Hoof Care Practioner & Fieldinstructor, gespecialiseerd in probleemhoeven.
